به نام تنها پناه آشفتگان دیار سرنوشت

به نام تنها پناه آشفتگان دیار سرنوشت
تقدیم به تمامی
آنانی که هنوز هم تکه ای ازآسمان در چشمانشان
جرعه ای ازدریا در دستانشان
وتجسمی زیبا ازخاطره ی ایثار گل سرخ
در معبود ارغوانی دل هایشان به یادگار مانده است.
نخستین چکه ناودان بلند یک احساس را
در قالب کلامی از جنس تنفس با غنچه های معصوم یاس
به روی حجم سپید یک برگه میریزم
وآنرا با لهجه ی همه ی پروانه صفت های این گیتی بی انتها
به آستان نیلوفری تمامی دل های زلال هدیه می کنم.
در پناه خالق نیلوفرها مهربان وشکیبا بمانید